Lees ervaringen over onze diensten en activiteiten

De minimaatschappij en de thuiszitter versus het onderwijs

Ik ben een (Marokkaanse) moeder (met hoofddoek) van 5 zonen. Allemaal hebben ze een dingetje. Maar het onderwijs is wel een heeeeeel groot ding!

Het is al jaren onderwijs versus ouders en hun kinderen in het meest negatieve zin. Althans wat ik heb meegemaakt op verschillende scholen. Nu wordt misschien meteen gedacht: “Dan ligt het echt aan je kinderen”.

Er was een tijd dat ik ook zo dacht. Hierdoor zette ik mijn zoon op een SBO. Maar het werd niet beter maar erger….

Uiteindelijk is deze SBO De Meander te Rijswijk dicht gegooid door het ministerie. Dus…….het ligt niet aan mijn kind(eren)!

4 van mijn zonen zijn van school veranderd, de jongste niet, waarom zou je zeggen…….

Mijn oudste zoon heeft 1,5 jaar thuis zonder onderwijs gezeten. Mijn zoon wilde graag Techniek op het Voortgezet Onderwijs gaan doen, iets moois zou je zeggen, dat een kind al jong weet wat hij wil gaan doen.

Het werd hem niet gegund, omdat bleek dat ‘het gezin’ nergens wat over te zeggen heeft. Jarenlang heb ik mijn privéleven opengezet en dan zie je het negatieve leven terug in het onderwijs rapport dat te kijk staat in onderwijs systemen.

Door het slecht onderwijs had men (lees: onderwijs) een advies gemaakt dat was tegen de wil van mijn zoon. Zij gaven aan dat hij niets kon! Kwam dat door al mijn geklaag…. wie zou het zeggen.

Het werd een strijd, mijn zoon kon de Basis VMBO aan, tal van mogelijkheden waren er. Het onderwijs begon een strijd tegen mij, was geen goede moeder, ik accepteerde mijn kind niet. De mening van mijn kind werd de prullenbak ingegooid. Mijn zoon ging strijden en wij als ouders ondersteunden hem. Hij stapte naar de kinderrechter via de kinderrechtswinkel, maar ook de rechter kon niets voor hem betekenen.

We kregen de hele circus over ons heen, leerplichtambtenaar heeft 2 gezichten, ze erkende mondeling dat mijn zoon onterecht werd geweigerd, maar mij aanklagen deden ze wel. 1.5 Jaar les aan mijn zoon gegeven, waardoor hij 3 (basis)schooljaren vooruitging. Een groot en zwaar gevecht. Je ziet je kind verkwijnen maar je staat er alleen voor. Om het verhaal kort te
houden: Uiteindelijk won mijn zoon, hij kwam van: thuis in de 2e klas terecht Basis/Kader in de richting (installatie)techniek. Hij haalde zijn Basis VMBO diploma met 8ten, super mooi diploma.

Het onderwijs heeft hem altijd onderuitgehaald, Op het mbo-niveau 2 haalde hij ook zijn diploma, door naar niveau 3, daar zaten ze niet op hem te wachten, want “hij kon het niet”, aldus het Onderwijs. Hij kwam door de commissie omdat een lid een andere baan had en zo heeft hij mijn zoon aangenomen/ hij gunde mijn zoon niveau 3 MBO. De 1e schooldag schrok zijn mentor toen mijn zoon binnenkwam, hij reageerde: “Wat kom jij doen, jij hoort hier niet”.

I.p.v. dat leerkrachten lesgeven, was de mentor bezig met zijn nevenactiviteit (een betaalde nevenactiviteit), de studenten moesten het maar zelf uitzoeken, vooral geen vragen stellen, want je had je medestudenten en internet. Mijn zoon is een doorzetter, een vraag voor een leerkracht is gewoon …..voor de leerkracht, daar kwam de leerkracht niet onderuit. Waardoor mijn zoon vele negatieve bejegeningen te horen kreeg van zijn mentor.

Op nieuwjaarsdag, vroeg hij mij namens hem een sappig email te zenden naar zijn directeur. Ik herinnerde hem aan dat het nieuwjaarsdag was en dat het niet zo gepast leek, men is dan in het positieve.

Hij antwoordde “Al mijn dagen zijn bij mijn mentor negatief”.

De directeur schrok en nodigde ons uit. Om het verhaal kort te houden. Ik heb genoten van het gesprek en hij beloofde te zorgen dat het beter voor hem zal worden want daarom was hij directeur. Mijn zoon kon altijd bij hem langs. De leerkrachten kregen geen kans om hun verhaal te vertellen, terwijl ik hen in de cc. had gezet. Ik houd van transparantie. Leerkrachten waren boos dat er 1 richtingsverkeer was, goed voor ze. Het communicatieverkeer naar mijn zoon was ook altijd een 1 richtingsverkeer.

Mijn zoon heeft zijn lijden aan de kinderombudsman vertelt, in de hoop dat het een ander kind nooit aangedaan zou worden, maar helaas…….een kind is een nummertje.

Waar blijft het verhaal over de minimaatschappij gaat u denken …… Ik wou dat ik Henriette Roos destijds had ontmoet, dat had een grote verlichting geweest voor mij en mijn gezin. Mijn zoon is nu 25 jaar, heeft een vast contract bij Eneco, heeft veel in de installatie gedaan en heeft zich omgeschoold tot installaltiecontroleur en leert nog steeds, haalt zijn certificaten om bij te blijven in de installatietechniek. Maar school is en blijft een zwarte bladzijde in zijn leven.

Dachtend dat het eenmalig zou zijn “een kind zonder onderwijs” in huis te hebben.

Helaas overkwam het bijna mijn 3e zoon, maar mijn 4e zoon kwam thuis te zitten zonder onderwijs. Hij was 7.4 jaar oud, groep 3 kind. Piepjong in een groot lichaam. 3 Klassen, 2e groepers werden 1 groep 3. De moeilijke kinderen (ongeveer 15 kinderen) kwamen in een klas van 30 leerlingen met 2 juffen. De 1 duidelijk en strak, de ander een soort barbiepop maar gemeen, maar kon de klas niet aan. Vervolgens heb je aanpakbeleid wat helemaal niet deugt.

Kortom chaos, De …school hanteerde een exitbeleid met achterliggende gedachten dat alleen de super Tl-ers en daarhoger op deze school mochten blijven. De school was hofleverancier aan SBO in de wijk en aan Cluster 4 scholen waar zware gevallen op zaten.

Ze durfde het niet in het gezicht van de ouders te zeggen, ze kenden mij. Ik ben doordacht. Mijn zoon reageerde op de onrustige, onveilige omgeving in de klas. Normaliter zou je dat normaal vinden dat kinderen emotionele gedrag gaan vertonen, maar op deze school was je kind “de dader” die verwijderd moet worden.

Kortom met akkoord van de leerplichtambtenaar schoolmaatschappelijk werker werd het plan uitgevoerd. Er waren al processen begonnen. Mijn kind werd op de kast gejaagd (kunnen leerkrachten heel goed) gevolg schorsing en dat ik verplicht word om allerlei handtekeningen te zetten (lees: exitprocedures). Hij kwam als thuiszitter thuis te zitten, geen enkele school wilde hem, omdat het een “exitkind” was. We hebben politie met dreigingen over de vloer gehad, ik heb een dag in de cel gezeten, jeugdbescherming, Raad voor de Kinderbescherming, OTS volgde. Je zou zeggen met OTS dat dan de ouders fout zijn, nee in de wet staat “als het kind niet naar school gaat”, hier maken zij misbruik van, de volgende stap was dat de kinderrechter de handtekeningsbevoegdheid zou geven aan jeugdbescherming of een uit huisplaatsing. Onderwijs en Co. verloren deze strijd tegen mij. De kinderrechter was duidelijk “naast moeder staan, kind moet naar school”. Uiteindelijk kwam de echte exitplan naar voren bij de rechter, namelijk speciaal onderwijs. De kinderrechter deed een uitspraak die gewoon super goed gevolg heeft voor de kinderen, indien deze goed bijgestaan zouden worden. Want advocaten bestaan niet voor ouders met onderwijsspecialisatie.

De uitspraak was en is: ” Er is geen enkel bewijs geleverd dat het kind naar speciaal onderwijs moet”, zo kreeg mijn zoon weer toegang tot regulier basisschool en dan gaat het sneller door mijn klacht om de gedraging van het OM, deze had ik ingeleverd door een goed advies van de griffier van Rechtspraak. De klacht werd aangenomen en …….mijn zoon werd geplaatst door de Gemeente Den Haag, terwijl de gemeente zegt niets te kunnen betekenen voor “Thuiszitters”, terwijl beleid is: “binnen 3 maanden moet het kind weer in de schoolbanken zitten”. Bij mijn zoon heeft het 2.5 jaar geduurd. Hij was 10 jaar oud. En dan begint het verwerken. Mijn kinderen zijn zwaar beschadigd door het onderwijs en de gemeente Den
Haag.

Mijn houvast en dat van mijn zoon was en is Henriëtte Roos van de Minimaatschappij. Dankzij haar heeft mijn zoon 1.5 jaar bij de minimaatschappij gezeten. Daar kon hij zijn huiswerk die ik bij elkaar sprokkelde doen, een emotionele zachte arm van Henriette en haar team. Ze bleef langer door de begeleiding naar school en later als hulpverlener in mijn huis.

Mijn zoon heeft op de Minimaatschappij lotgenoten kunnen vinden. Zijn 1e opmerking toen hij na zijn bezoek thuiskwam was “mam, ik ben niet de enige”. Hij straalde. Hij kon daar een paar dagen naar toe en zo ontlaste Henriëtte Roos mij en mijn gezin. Ik ben geen huiler, maar wat heb ik afgehuild bij Henriëtte. Ze ging mee als ondersteuner, we namen de paperassen door en tegelijkertijd kon mijn zoon bij haar terecht. Omgaan met de stress dat het onderwijs hem had gebracht. Een hond waar hij van is gaan houden. Nieuwe vriendjes in een soort school setting.

Dit allemaal dankzij “de Minimaatschappij” en vooral Henriëtte Roos. Ze is een echte aanrader en HELDIN voor thuiszitters en hun familie. Ik heb vele hulpverleners gehad van de overheid. Die heb ik aan kant moeten zetten doordat ze niet aan de privacy hielden en alles doorstuurden naar Onderwijs en Co. Ze waren er niet voor mijn kind, ze waren er niet voor het kinderrecht, ze waren er voor het illegale beleid van het onderwijs en gemeente Den Haag.

Maar de kinderen blijven helaas beschadigd, een basisschool moet een goede basis geven, zoals ik (moeder) heb ervaren. Helaas bestaat dit niet meer……

De Minimaatschappij staat voor kind en gezin, voor mij de beste hulpverlener die ik ooit heb gehad en ik heb er veel gehad.